25/1/2020
ο αντισεξισμός του Συμβουλίου της Ευρώπης
Δεν είναι η πρώτη φορά που το Συμβούλιο της Ευρώπης ασχολείται,
με αυτό που καθιέρωσε ως επίσημη έννοια και επίβαλλε στη γλωσσά μας, ως «σεξισμό».
Όμως το Μάρτιο, του 2019 η Επιτροπή Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης, προχώρησε παραπέρα. Διατύπωσε τον πρώτο διεθνή ορισμό του.
Ο «σεξισμός» λοιπόν για το ΣτΕ, αποτελεί την:
«εκδήλωση των ιστορικά άνισων σχέσεων εξουσίας (Α) μεταξύ γυναικών και ανδρών,
η οποία οδηγεί σε διακρίσεις και εμποδίζει την πλήρη κοινωνική ανέλιξη (Β) των γυναικών».
(βλ. Συμβούλιο της Ευρώπης ΠΡΟΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ ΤΟ ΣΕΞΙΣΜΟ ΣΥΣΤΑΣΗ CM / Rec (2019) 1)
Από τον ορισμό του και μονό, οι εργαζόμενες γυναίκες καταλαβαίνουμε ότι, οι συστάσεις του Σ.τ.Ε. για την καταπολέμηση του σεξισμού, δεν έχουν σχέση με τα δικά μας δικαιώματα.
Α). Από το σύνολο των «ιστορικά άνισων σχέσεων εξουσίας» ,
το ΣτΕ ξεχωρίζει μια, στη οποία θέλει να εναντιωθεί.
-Το διευθυντικό δικαίωμα, η «εξουσία» του διευθυντή να προσλάβει σε εργασία και απολύσει από την εργασία,
-η «ανισότητα» ανάμεσα σε αυτούς διαθέτουν ιδιοκτησία και αυτούς που δεν διαθέτουν (π.χ. ιδιοκτήτες – ενοικιαστές)
-η ισχυρότερη από όλες «ανισότητα – εξουσία», ανάμεσα σε όσους /ες παράγουν (εργαζόμενους /ες) και σε αυτούς /ες που ζουν και πλουτίζουν από την δουλεία των άλλων (εργοδότες / τριες)
όλα αυτά, όχι μονό δεν συναντούν την εναντίωση του ΣτΕ,
αλλά περιφρουρούνται και ενισχύονται με τους νομούς της.
Και θα ήταν βεβαία, παιδιάστικο να αναρωτηθούμε,
γιατί το ΣτΕ δε στέλνει συστάσεις στις κυβερνήσεις,
για την πρόληψη και την καταπολέμηση του διευθυντικού δικαιώματος,
της ιδιοκτησίας,
της απόσπασης κέρδους από την εκμετάλλευση της εργασίας .
Όμως τι συμβαίνει με την ιστορική ανισότητα άνδρα – γυναικάς;
Γιατί με αυτή, συγκρούεται το ΣτΕ.;
Μήπως αυτή η ανισότητα, δεν είναι πια απαραίτητή, για το υπάρχον οικονομικό σύστημα;
Μήπως, δεν την χρειάζεται για την επιβίωση του;
Μήπως του έχει γίνει βάρος παλιών εποχών, που πρέπει πια να ξεφορτωθεί, γιατί η διατήρηση της κατάντησε άχρηστη και προσβλητική για το κύρος του;
Η μήπως είναι πια ο καιρός το ΣτΕ. και άλλοι σχηματισμοί των ισχυρών του κόσμου,
να απαλλάξουν από την «ιστορική ανισότητα»,
ένα κομμάτι των γυναικών.
Ένα μικρό στρώμα, που δικαιούται να ζει με σχέσεις ισοτιμίας με τους άνδρες;
Β). Η «κοινωνική ανέλιξη», είναι έκφραση δεμένη,
με την ανάδειξη μικρής μερίδας του κοινωνικού συνόλου,
με το σκαρφάλωμα λίγων στην ιεραρχία.
Η «ανέλιξη» είναι έννοια διαφορετική από την πρόοδο ή την εξέλιξη.
Δεν θα χρησιμοποιούταν ποτέ για το σύνολο της κοινωνίας
ή έστω ενός μεγάλου μέρους της (των γυναικών),
καθώς το σύνολο προοδεύει, εξελίσσεται δεν «ανελίσσεται».
Η ανάγκη λοιπόν και μονό, του ΣτΕ, για διεθνή ορισμό της ανισότητας άνδρα γυναίκας,
η αντικατάσταση της καθιερωμένης αναφοράς «γυναικεία καταπίεση ή εκμετάλλευση» και η επίσημη υιοθέτηση της έκφρασης «σεξισμός»,
μας προδιαθέτει για το καλούπωμα που πρόκειται να δεχτεί στις μέρες μας το γυναίκειο κίνημα.
Όμως το Συμβουλίου της Ευρώπης, πέρα από τον ορισμό, προχώρησε και σε αναλυτικές συστάσεις προς τις κυβερνήσεις των κρατών μελών. Συστάσεις που δεν δημοσιεύτηκαν στα Μ.Μ.Ε, και δεν έγιναν το ίδιο γνώστες.
Το ΣτΕ λοιπόν, τονίζει:
1. για τους χώρους εργασίας
«…γυναίκες που κατέχουν θέσεις λήψης αποφάσεων
ή θέσεις που θεωρείται ότι αμφισβητούν τη θεσμική «ανδροκρατούμενη» ιεραρχία,
μπορεί να είναι ιδιαίτερα ευάλωτες στο σεξισμό…»
και συστήνει στις κυβερνήσεις:
«…να επιδιώξουν τη δέσμευση στο υψηλότερο επίπεδο (σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα)
για την προώθηση μιας θεσμικής κουλτούρας που απορρίπτει το σεξισμό στο χώρο εργασίας,
για παράδειγμα … μέσω της αύξησης του αριθμού των γυναικών σε θέσεις λήψης αποφάσεων και του «σπασίματος της γυάλινης οροφής» (glass ceiling) μεταξύ άλλων μέσω προσωρινών ειδικών μέτρων,
όπως είναι οι στόχοι και οι ποσοστώσεις.».
Είναι σαφές λοιπόν ότι το ΣτΕ θέλει να υπερασπισθεί τις γυναίκες που,
ήδη «κατέχουν θέσεις λήψης αποφάσεων» ,
αυτές που βρίσκονται ψηλά στην «ιεραρχία»
ή επίσης αυτές που έχουν τα προσόντα να προωθηθούν σε τέτοιες θέσεις,
αλλά αδικούνται λόγω «σεξισμού».
Πουθενά στο κείμενο των συστάσεων δεν αναφέρεται:
η εργάτρια, η υπάλληλος, η τεχνίτρια.
-Η μερική απασχόληση, η οποία καθιερώθηκε για να κάνει ευέλικτη και φθηνή την γυναικεία εργασία, αλλά σήμερα έχει επεκταθεί και στους άνδρες εργαζόμενους.
-Οι διευκολύνσεις προς τους εργοδότες για έξοδο της γυναίκας από την εργασία κατά την αναπαραγωγική περίοδο της ζωής της (στη χώρα μας είναι, τα λεγόμενα μέτρα προστασίας της μητρότητας).
-Ο χαμηλός κατώτατος μισθός, που αφορά το μεγαλύτερο μέρος των εργαζόμενων γυναικών, και είναι ίσος και ίσα χαμηλός με αυτόν του άνδρα εργαζόμενου.
το Σ.τ.Ε μας στέλνει "να σπάσουμε τη γυάλινη οροφή"
"Κρύβει" δηλαδή το ΣτΕ.
τις τρεις αυτές μορφές εργασιακών σχέσεων,
που διαμορφώνουν τον γυναικείο λόγο. Αυτόν τον ξεκάθαρο λόγο που ακούγεται μέσα στους εργασιακούς χώρους.
Η απλή και πασίγνωστη ανάγκη, της γυναίκας εργατοϋπαλλήλου για σταθερή, 8ωρη εργασία, πληρωμένες υπερωρίες και αύξηση του κατώτατου μισθού,
"Κρύβει" το ΣτΕ αυτές τις μορφές εργασιακών σχέσεων,
που επειδή αφορούν κύρια την γυναίκα,
της δίνουν το πρώτο δικαίωμα λόγου στον κόσμο της εργασίας.
Η γυναίκα παραγωγός από δύναμη έκφρασης ανδρών και γυναικών εργαζομένων,
υποβιβάζεται σε αδικημένη. Σε εργασιακό θύμα της ανδροκρατίας .
Εργασιακό θύμα, όπως ακριβώς αντιλαμβάνονται στον εαυτό τους οι λίγες, επιτυχημένες , αλλά αντιπαραγωγικές και με ατομικούς στόχους γυναίκες.
Η ανώτερη θέση αυτών, στην παραγωγή, δεν τους επιτρέπει να γίνουν δύναμη προόδου για όλους τους εργαζόμενους.
Αυτό που αναλογεί στην τάξη τους είναι,
να σπάσουν την "γυάλινη οροφή" προς όφελος της ατομικής τους "ανέλιξης".
Στη συνέχεια όμως του κειμένου του ΣτΕ, οι τρεις αυτές σκληρές μορφές εργασιακών σχέσεων, ενισχύονται:
2. για την ιδιωτική σφαίρα της ζωής
το ΣτΕ συστήνει στις κυβερνήσεις των κρατών μελών :
«Να εισαγάγουν μέτρα σχετικά με τη συμφιλίωση προσωπικής και επαγγελματικής ζωής,
που να περιλαμβάνουν άδεια μητρότητας και πατρότητας με αποδοχές,
γονική άδεια με αποδοχές για γυναίκες και άνδρες (1),
καθολική πρόσβαση σε ποιοτικές και οικονομικά προσιτές υπηρεσίες (2) φροντίδας παιδιών και άλλες κοινωνικές υπηρεσίες και
ευέλικτες εργασιακές ρυθμίσεις για γυναίκες και άνδρες(3).
Να βελτιώσουν την πρόσβαση σε υπηρεσίες φροντίδας ηλικιωμένων και άλλων εξαρτημένων ατόμων.
Να οργανώσουν εκστρατείες για την ενθάρρυνση της ισότιμης κατανομής φροντίδας και οικιακών εργασιών μεταξύ γυναικών και ανδρών(4).»
(1). Η «γονική άδεια με αποδοχές για γυναίκες και άνδρες»,
έγινε νόμος στη χώρα μας το 2008.
Προφανώς το ΣτΕ συστήνει επέκταση του.
[Βλέπε περισσότερα στην ενότητα “ΟΙΚΙΑΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ” άρθρο “Όταν ο νόμος του κράτους, επικαλείται, ένα συναίσθημα. Την αγάπη της μάνας για το παιδί.]”
- (2). Με την φράση: «οικονομικά προσιτές» κοινωνικές υπηρεσίες ,
- ξεκαθαρίζεται ότι αυτές οι υπηρεσίες (αυτές που καλύπτει η γυναικεία οικιακή εργασία),
- δεν θα παρέχονται δωρεάν.
- Δεν θα επιτραπεί να βαρύνουν κράτος η εργοδότες.
- Θα μπει τέλος στο σχέδιο για δωρεάν παιδικούς σταθμούς, δωρεάν εστιατόρια εργαζομένων, κ.α.
- (3). Οι «ευέλικτες εργασιακές ρυθμίσεις για γυναίκες και άνδρες»,
η μερική απασχόληση δηλαδή,
έχει γίνει νόμος του ελληνικού κράτους από το 1990 και ενισχύθηκε το 1998.
Ξεκάθαρα το ΣτΕ συστήνει επέκταση, και της μερικής απασχόλησης.
-
- (4). Η «ισότιμη κατανομή φροντίδας και οικιακών εργασιών μεταξύ γυναικών και ανδρών»,
ίσως είναι η πιο νεο-συντηρητική επιδίωξη του ΣτΕ για αυτό και προωθείται σαν ένας μοντέρνος τρόπος ζωής.
Προτείνεται η οικιακή εργασία να μοιραστεί ίσα μεταξύ ανδρών και γυναικών, και όχι να αντικατασταθεί με σύγχρονη κοινωνική οργάνωση και υποδομές .
Μοντέρνα οργάνωση της κοινωνίας θεωρείται , το μαγείρεμα μέσα στο σπίτι, και όχι ο σχεδιασμένος από το κράτος χώρος παράγωγης τροφής και εστίασης.
Προβάλλεται ως νεοτερισμός η φροντίδα των βρεφών από τους γονείς, και όχι οργανωμένες δομές βρεφονηπιακών σταθμών.
Αποκρύπτεται ότι όσο διατηρείται η οικιακή εργασία στα όρια του σπιτιού, πάντα θα βαραίνει τη γυναίκα. Ποτέ δε θα μοιραστεί ανάμεσα στα δυο φύλα. Γιατί μόνο όταν η οικιακή εργασία ασκείται από τη γυναίκα διαιωνίζονται θεμελιώδεις για το υπάρχον σύστημα οικονομικές δομές.
[Βλέπε περισσότερα στην ενότητα “ΟΙΚΙΑΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ” άρθρο “ Γιατί η εργασία για την προετοιμασία της τροφής, δεν ξέφυγε ακόμα από τα όρια του νοικοκυριού;” .]
Από όσα λοιπόν ορίζει το ΣτΕ για το σεξισμό,
και από τις μεθόδους που προτείνει για την αντιμετώπιση του,
εμείς οι εργαζόμενες γυναίκες καταλαβαίνουμε την ουσία.
Η κοινωνική οργάνωση χωρίς σεξισμό, όπως την υπόσχεται το ΣτΕ ,
είναι αυτή που θα στηριχθεί :
στην έξοδο της γυναίκας από την εργασία κατά την περίοδο που μεγαλώνει βρέφος παιδί,
στη μερική απασχόληση,
στην διαιώνιση της οικιακής εργασίας στα πλαίσια του σπιτιού,
στην ισότιμη με τους άνδρες ανάδειξη, των λίγων ξεχωριστών γυναικών σε θέσεις υψηλής ιεραρχίας στην εργασία.
Υπάρχει πράγματι σεξισμός.
Τον βιώνουν οι εκλεκτές του συστήματος, οι διευθύντριες, οι προϊστάμενες και οι εργοδότριες μας.
Μπορεί οι γυναίκες υπάλληλοι και εργάτριες, να έχουμε κατακτήσει εδώ και 100 χρόνια ίσο μισθό για ίση εργασία, (η ανάγκη μας για αύξηση του 580ευρω κατώτατου μισθού, αφορά ίσα και τον άνδρα εργαζόμενο)
μπορεί να διεκδικούμε, από κοινού με τους άνδρες, έχοντας απέναντι μας τον εργοδότη,
οι γυναίκες διευθύντριες όμως
(και σε αυτό το επίπεδο πάνε την κοινωνία πίσω)
διεκδικούν κατάργηση των διακρίσεων, ισοτιμία ή ισότητα με το άλλο φύλο.
Απέναντι τους βάζουν όχι τον εργοδότη αλλά τον άνδρα.
Υπάρχει πράγματι σεξισμός.
Τον βιώνουν οι γυναίκες που δεν θα αναγκαστούν να αποσυρθούν από την εργασία όταν μεγαλώνουν μωρά παιδιά.
Αυτές που δεν θα απειληθούν από τη μερική απασχόληση.
Αυτές που δεν θα αναζητήσουν «οικονομικά προσιτές υπηρεσίες», ούτε θα αναγκαστούν να εγκλωβίσουν μαζί με τον εαυτό τους και τον άνδρα τους μέσα στην κουζίνα.
Το υψηλό εισόδημα, τους επιτρέπει να αγοράζουν υψηλής ποιότητας υπηρεσίες για τη σίτιση, την καθαριότητα , την φροντίδα των παιδιών τους.
Είναι όμως αυτές οι γυναίκες που παρά την ανώτερη μόρφωση τους,
παρά την ξεχωριστή θέση τους στην παραγωγή, κρατάνε την κοινωνία στάσιμη.
Δεν πρόκειται ποτέ να παλέψουν για 8ωρη σταθερή εργασία, (οι ίδιες δεν είναι μισθωτές)
ούτε για δημόσιο εστιατόριο, παιδικό σταθμό (απασχολούν υπηρέτρια).
Διακατέχονται από έναν βαθύ συντηρητισμό,
γιατί το όφελος τους , δεν έχει σχέση με την πρόοδο του συνόλου.
Αυτές οι καλοζωισμένες γυναίκες,
έχουν στο πλάι τους, έκτος από ακτιβιστικές και μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η FEMEN και η #Μe Τoo,
(η#Μe Τoo μάλιστα, αναφέρεται επίμονα από τo ΣτΕ. στις συστάσεις της προς τις κυβερνήσεις ως πρότυπο που πρέπει οι κυβερνήσεις να συμβουλεύονται),
έχουν και πολιτικά κόμματα, πολιτικές η γυναίκες οργανώσεις,
μερικές από τις οποίες προβάλλονται και ως επαναστατικές.
ο λόγος των αντισεξιστικών – εργατικών πολιτικών οργανώσεων
Πλήθος τέτοιων οργανώσεων έχουν αναπτυχτεί τα τελευταία χρόνια,
στις ισχυρές χώρες της ΕΕ, τις ΗΠΑ, την Ρωσία (στη Ρωσία τα προηγούμενα χρόνια και με την καθοδήγηση των ΗΠΑ)
και προπαγανδίζουν στις γυναίκες να αγωνιστούν,
για αναλογική με τους άνδρες πρόσβαση,
σε διευθυντικές θέσεις,
για ίσες ευκαιρίες στην επιχειρηματική δραστηριότητα.
Στη χώρα μας, αυτός ο παραπλανητικός γυναικείος λόγος, εμφανίζεται καλυμμένος ακόμα.
Αναγκαστικά υπερφορτώνεται με -δυσανάλογη του ουσιαστικού, λόγου-
αναφορά στα “ταξικά αίτια της γυναικείας εκμετάλλευσης”,
στους “ιστορικούς αγώνες των εργατριών”.
-Απολογείται έτσι, στις γυναίκες εργαζόμενες, και στο ήδη οργανωμένο εργατικό κίνημα,
καθώς ενώ τιμάει στα λόγια, τους αγώνες που έκαναν άλλοι, παλιά,
σήμερα, αμύνεται για τα δικαιώματα των ισχυρών, μορφωμένων, γόνων αστικής οικογενείας ή συζύγων επιχειρηματιών γυναικών,
που αδικούνται από το «σεξισμό» και δεν μπορούν να καταλάβουν μια,
αντάξια της τάξης τους, θέση στην παράγωγη
Αυτός ο λόγος, έχει εισάγει στο γυναίκειο κίνημα και προπαγανδίζει επίμονα την έννοια, σεξισμός.
-Υποδεικνύει δηλαδή, την ανάγκη πάλης απέναντι σε ένα ιδεολόγημα,
σε συμπεριφορές, εκφράσεις, εκδηλώσεις και όχι στις οικονομικές ρίζες της γυναικείας εκμετάλλευσης.
Έμμεσα χωρίζει τις κυβερνήσεις κρατών, τους επιχειρηματικούς ομίλους, ακόμα και τον ανδρικό πληθυσμό,
σε σεξιστές και μη σεξιστές.
-Δημιουργεί την εντύπωση ότι υπάρχουν κυβερνήσεις, επιχειρήσεις η άτομα, που μπορούν να ξεπεράσουν το οικονομικό σύστημα στο οποίο είναι ενταγμένοι και παράγουν,
(το σύστημα που προϋποθέτει την ανισότητα των δυο φύλων, για να σταθεί στα πόδια του)
και να λειτουργήσουν απλά με διαφορετική συμπεριφορά.
-Παραπλανά, τις εργαζόμενες, ενημερώνοντας τες μόνο με στατιστικά στοιχεία, οργανισμών που υπηρετούν επιχειρηματικούς ομίλους.
Οι στατιστικές αυτές, διαρκώς αντιπαραθέτουν το εισόδημα, τις ώρες εργασίας, τη θέση στην ιεραρχία, της γυναίκας με του άνδρα.
Οι πίνακες τους, έχουν δυο στήλες, αυτή της γυναίκας και αυτή του άνδρα.
Ενώ κάνει αυτό, παράλληλα κατασυκοφαντεί το φεμινιστικό κίνημα λέγοντας ότι αυτό “έβαλε σε σύγκρουση την γυναίκα με τον άνδρα”.
-Καταδικάζει στη συνείδηση των γυναικών, το οργανωμένο φεμινιστικό κίνημα των προηγούμενων δεκαετιών , καταγγέλλοντας το ως αστικό κίνημα.
Την ίδια ευκολία για κριτική σε αγώνες του παρελθόντος, εμφανίζουν αστικές ψευτό επαναστατικές πολιτικές οργανώσεις, για να καλύψουν την σημερινή τους ακινησία.
Όμως η κατάργηση του θεσμού προίκας, το δικαίωμα της γυναίκας στον έλεγχο της αναπαραγωγικής της ικανότητας με την έκτρωση, το δικαίωμα να διατηρεί το επώνυμο της μετά το γάμο, αποτέλεσαν νέες κατακτήσεις που συγκρούστηκαν με τη δομή του συστήματος και συντάραξαν την καθημερινή ζωή των λαϊκών γυναικών.
Αστική, είναι η εμμονή στην πάλη για τα ήδη κατοχυρωμένα ατομικά δικαιώματα (βιασμός, σεξουαλική παρενόχληση, διευθυντική θέση) καθώς και το μπέρδεμα των συναισθημάτων (μητρότητα) με τις οικονομικές διεκδικήσεις.
-Σε αντίθεση με το βομβαρδισμό με επίσημες στατιστικές, απολογούμενος αυτός ο λόγος,
γράφει ασυναρτησίες όπως,
“ο σεξισμός χρησιμοποιείται από το καπιταλιστικό σύστημα , για να κρατεί διαιρεμένους τους ανθρώπους, σε άνδρες και γυναίκες”.
Υπονοεί δηλαδή ότι, το καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει οφέλη, από την κατώτερη θέση της γυναίκας, αλλά την κατασκεύασε, για να μην είμαστε όλοι οι άνθρωποι γενικά, ενωμένοι. Υπονοεί ότι, ο καπιταλισμός, δεν προσπαθεί να καλύψει, την κάθε ανισότητα που έχει δημιουργήσει, άνδρα-γυναίκας, προϊσταμένου – υπαλλήλου, επιβλέποντα παράγωγης – εργάτη, εργοδότη – εργαζομένου, αλλά την αναδεικνύει, για να κρατεί τους ανθρώπους γενικά, διαιρεμένους.
Όμως ακόμα και τον υπαρκτό σοσιαλισμό,
αυτόν που κατάφερε πριν από έναν αιώνα,
να περάσει σημαντικό μέρος της οικιακής εργασίας στο κράτος
και να καταργήσει τον εξευτελισμό της πορνείας,
οι αντισεξιστικές οργανώσεις και κόμματα τον καταγγέλλουν.
Θεωρούν ότι, οι ριζοσπαστικές αυτές κατακτήσεις γίναν με την παράλληλη καταπίεση της "ατομικής ελευθερίας" των γυναικών.
Με λίγα λόγια, ότι ο αντισεξιστικός λόγος απεχθάνεται οποιαδήποτε κατάκτηση κερδήθηκε μέσα από την οργανωμένη δράση.
Είτε πρόκειται για το φεμινιστικό κίνημα είτε πρόκειται για τα σοσιαλιστικά καθεστώτα, οι γυναικείες κατακτήσεις του είναι απεχθείς.
Αρέσκεται στην αδιέξοδη διαμαρτυρία και την μιζέρια.
Εξηγεί στην εργαζομένη , ότι η απελευθέρωση της είναι αδύνατη στο υπάρχον οικονομικό σύστημα,
με σκοπό να απαλλάξει τους επιχειρηματίες από κάθε σημερινό, επικίνδυνο για αυτούς, οικονομικό αίτημα.
-Διεκδικεί «ίση αμοιβή ανδρών – γυναικών για ίση εργασία».
Κάνει πως δεν ξέρει, ότι στο δυτικό κόσμο, είναι νομοθετικά κατοχυρωμένη, και την διεκδικεί σαν κάτι ριζοσπαστικό.
Κάνει πως δεν ξέρει ότι ο κατώτατος μισθός και μεροκάματο, είναι ίσος και ίσα χαμηλός, για άνδρες και γυναίκες.
-Ξεγλιστρά, από το πιο επικίνδυνο για το σύστημα (σύστημα, που στα λόγια μόνο καταγγέλλει) αίτημα. Το αίτημα για αύξηση του κατωτάτου μισθού.
-Λέει μια αλήθεια (την ψελλίζει φοβισμένα, ακόμα στην χώρα μας).
Η μόνη αίτια μισθολογικής διαφοράς,
είναι ότι, οι άνδρες αναλαμβάνουν, σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό σε σχέση με τις γυναίκες, διευθυντικές θέσεις.
Η μόνη αίτια, κατοχής δυσανάλογα μεγαλύτερου πλούτου από τους άνδρες,
είναι ότι υπάρχουν ασύγκριτα περισσότεροι οι εργοδότες από τις εργοδότριες.
-Απευθύνεται λοιπόν, παρά τον βομβαρδισμό με ταξικότητα, στις γυναίκες των μεσαίων στρωμάτων και της αστικής τάξης.
Στις γυναίκες που έχουν την δυνατότητα να γίνουν διευθύντριες ή εργοδότριες.
Στις γυναίκες που χαραμίζονται τα προσόντα τους, λόγω σεξισμού.
-Καθιστά, ανούσιο και ακίνδυνο, τον ιστορικό εργατικό αγώνα των γυναικών,
για οκτάωρο, για αύξηση μισθού, για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας,
(αυτόν τον αγώνα, που με πάθος αναφέρει, για να τον καρπωθεί),
καθώς δεν ορίζει, καμία ξεκάθαρη διεκδίκηση , για την εποχή μας.
Αν αυτός ο λόγος πραγματικά, ήθελε να εκφράσει τη γυναίκα της δουλειάς,
θα πάλευε για το μονό πράγμα που κουβεντιάζουμε όλη μέρα , μέσα στους εργασιακούς χώρους.
Την ισχυρότερη ανάγκη μας. Την αύξηση μισθού.
Αν αυτός ο λόγος πραγματικά, ήθελε να καθοδηγήσει τη γυναίκα της δουλειάς, έστω απλά, στη ριζοσπαστική αντίληψη για τη θέση της στην κοινωνία, δεν θα πάλευε για το δικαίωμα στη διευθυντική θέση και την επιχειρηματικότητα.
Αν πραγματικά ήθελε να "κλέψει" κάποιο προνόμιο του άνδρα, για να το "δώσει" στη γυναίκα,
αυτό θα ήταν η τεχνική κατάρτιση του, η εξειδικευμένη εργασία, αυτό που ο κόσμος λέει μαστοριά.
Η τεχνική κατάρτιση, η εργασία σε κλάδο με κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα,
και όχι το δικαίωμα διαχείρισης της εργασίας άλλων (διευθυντικό),
ή το δικαίωμα εκμετάλλευσης της εργασίας των άλλων (επιχειρηματική δράση),
είναι εφόδιο στα χεριά της εργαζομένης, την κατοχυρώνει, την κάνει αναντικατάστατη.
Το χαμηλό επίπεδο κατοχύρωσης εργασιακών δικαιωμάτων στους γυναικείους τεχνικούς κλάδους (καθαρίστριες, γραμματείς, νοσηλεύτριες, ξενοδοχοϋπάλληλοι, εμποροϋπάλληλοι, ράφτρες κ.α.),
είναι ανύπαρκτη αναφορά στους επίσημους στατιστικούς πίνακες ,
αλλά ουσιαστική γυναικεία διεκδίκηση.
Είναι κατάκτηση που θα μειώσει ριζικά την ανισότητα,
μεταξύ των εργαζομένων των δυο φύλων.
Όμως, ο λόγος για την διευθυντική θέση και την επιχειρηματικότητα,
δεν προτάσσει, στους γυναικείους κλάδους,
την ανάγκη για υψηλής ποιότητας τεχνική εκπαίδευση και κατοχυρωμένα στη συνέχεια εργασιακά δικαιώματα.
Μόνιμη ασχολία του, είναι οι διακρίσεις σε σχέση με τους άνδρες,
και μάλιστα οι διακρίσεις που δέχονται οι γυναίκες που κατέχουν ανώτατο πτυχίο, μεταπτυχιακό, διδακτορικό.
Τη εργαζομένη γυναίκα ακόμα και, στον ελεύθερο χρόνο της,
αντί της απελευθερωτικής ενασχόλησης με την επιστήμη και την τεχνολογία,
την σπρώχνει , κατά το καθιερωμένο,
στον αθλητισμό, τις τέχνες, και ελεγχόμενα στην πολιτική.
Σε μια πολιτική, χωρίς δικαίωμα να διαμορφώσει λόγο και δράση.
Σε μια πολιτική με μονό δικαίωμα να διαβάζει, να εγκρίνει ως προοδευτικό και τελικά να ψηφίζει,
τον λόγο των αστών-μεσαίων γυναικών, που έχει ορίσει για να την εκπροσωπούν.
ο αντισεξισμός στα πολιτικά κόμματα και τις κυβερνήσεις
Τα συμφέροντα αυτού του αντιλαϊκού γυναικείου λόγου,
εκφράζονται και από πολιτικά κόμματα και κυβερνήσεις.
Τα πολιτικά κόμματα, διεκδικούν την εξουσία,
αναφερόμενα στην ανάγκη αναστήλωσης της λεγόμενης «μεσαίας τάξης»
και όχι στην αλλαγή των συνθηκών ζωής των εργαζομένων.
Στις πολιτικές προτάσεις τους,
διογκώνουν το ποσοστό των διευθυντών, των αυτοαπασχολούμενων, των μικροεπιχειρηματιών, (μεσαία στρώματα)
που αναλογεί στις παραγωγικές δυνάμεις της χωράς,
με σκοπό να τους δώσουν ίσο δικαίωμα λόγου με τους μισθωτούς και τους εργάτες.
Οι κυβερνήσεις, διαφυλάσσουν τα κέρδη των εργοδοτών,
καθηλώνοντας την αμοιβή της εργασίας σε εξευτελιστικό επίπεδο.
Παράλληλα, εξαγγέλλουν μέτρα για την στήριξη της «μεσαίας τάξης».
Τα συμφέροντα αυτής ταυτίζονται έτσι, με το γενικό καλό, με την πρόοδο του συνόλου.
Σε αυτή την «τάξη» ανήκουν και οι συντονιστές – οργανωτές – ελεγκτές της εργασίας.
Αυτοί που αφαιρούν από τον/ην εργαζόμενο/η οποιοδήποτε δικαίωμα λόγου, πάνω στο αντικείμενο της δουλειάς του,
μετατρέποντας την εργασία σε ανειδίκευτη εκτέλεση εντολών.
Οι συντονιστές, οι οργανωτές, οι εκλεκτές τις εργασίας των πολλών, είναι το παρασιτικό μεσαίο στρώμα που χρειάζεται η εργοδοσία μεταξύ της ίδιας και της παραγωγής.
Είναι το στρώμα που χρησιμοποιείται όχι μόνο για την πειθάρχηση των εργαζομένων, αλλά και για να αφαιρεθούν εργασιακά δικαιώματα.
Για παράδειγμα το δικαίωμα των παλιών εργαζομένων
να απαλλάσσονται μετά από χρόνια δουλειάς από την βαριά εργασία
και να γίνονται υπεύθυνοι/νες συνεργείου η τμήματος,
να αξιοποιούν την εμπειρία τους προς όφελος τους αλλά και προς όφελος της παραγωγής,
αυτό το δικαίωμα χαρίζεται,
σε μια φουρνιά νέων στελεχών επιχειρήσεων με μεταπτυχιακά στο μάνατζμεντ,
ανθρώπων αποκομμένων από την παραγωγή,
ανθρώπων που «δεν έχουν δουλέψει ποτέ», όπως λέμε μέσα στους εργασιακούς χώρους.
Η κίνηση αυτή δεν έγινε προς όφελος της απόδοσης της εργασίας,
αλλά για να αχρηστέψει τα επιδόματα τριετιών παλαιότητας, και την δυναμική του κόσμου της δουλειάς.
Αυτές τις θέσεις εργασίας ορέχτηκαν για τον εαυτό τους,
οι γυναίκες της αστικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων
και διαμηνύουν στα πολιτικά κόμματα και τις οργανώσεις, να πατάξουν το «σεξισμό».
Για αυτήν την οργάνωση της εργασίας, παλεύουν και τα αντισεξιστικά κόμματα και οι κυβερνήσεις, και όχι μια εργασία, ανάλογη της τεχνολογικής προόδου του 21ου αιώνα, που θα την δικαιούται η τεράστια πλειοψηφία των εργαζομένων γυναικών.
Όμως οι κυβερνήσεις στην προσπάθεια τους να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των μεσαίων στρωμάτων, δεν συμπονούν μονό τις γυναίκες που εμποδίζονται από τις διευθυντικές θέσεις και την επιχειρηματική δράση, λόγω σεξισμού.
Κανακεύουν και τα παιδιά, αυτής της τάξης.
Οργίζονται για τους νέους των πανεπιστήμιων που δεν μπορούν να βρουν μια θέση εργασίας,
αντάξια της ακούραστης ζωής που τους έταξε το σύστημα.
Είναι χαρακτηριστική η έκφραση των δυο τελευταίων κυβερνήσεων για, .
«τα καλά μυαλά της χωράς», που «αναγκάζονται να μεταναστεύσουν» για να βρουν εργασία.
ο αντισεξισμός των εργοδοτών
Η ξεδιάντροπη δήλωση, ότι ο κόσμος της εργασίας, στερείται μυαλού, ταιριάζει με την ζωτική ανάγκη των εργοδοτών να μην αυξηθεί ο μισθός.
Ταιριάζει όμως και με την ανάγκη των διευθυντών,
να συντηρούν ως απαραίτητη τη θέση τους στην παραγωγή (εποπτεύουν αμόρφωτους),
αλλά και την ανάγκη τους, να μένει πάντα ο/η εργαζόμενος/η εξαρτημένος/η από την εύνοια τους.
Οι ίδιοι, οι εργοδότες που δημιούργησαν και οι διευθυντές που συντηρούν, αυτές τις εργασιακές σχέσεις, προς όφελος τους, κατηγορούν στη συνεχεία τους εργαζόμενους/νες.
Για αυτούς οι εργαζόμενες είμαστε «γυναικούλες», ασχολούμαστε πολλές ώρες με το νοικοκυριό.
Οι διευθύντριες μας, οι εργοδότριες μας είναι «αντράκια». (είναι αλήθεια βέβαια, ότι οι γυναίκες της δουλειάς, ποτέ δεν αλλάξαμε φύλο, για να γίνουμε αποδεκτές από το σύστημα).
Οι εργαζόμενοι/νες έχουμε χαμηλό επίπεδο. Αιτία κάθε κοινωνικού προβλήματος είναι ότι: «έχουμε έλλειψη παιδείας».
Οι εργαζόμενοι/νες είμαστε «βύσματα», βρίσκουμε δουλειά με γνωριμία, για αυτό και πρέπει διαρκώς να αξιολογούμαστε από τα στελέχη των επιχειρήσεων.
Οι εργαζόμενοι/νες είμαστε «τεμπέληδες, βολεψάκιδες και λαμόγια» (προσποιούμαστε στους τυφλούς για να κερδίσουμε ένα επίδομα).
Οι εργαζόμενοι/νες δεν έχουμε ταξική συνείδηση, είμαστε υποτελείς, γλύφτες, «του καναπέ».
Οι κατηγορίες εξαρτώνται από την πολιτική τοποθέτηση του εργοδότη ή του προϊσταμένου.
Αναρωτιέται κανείς. Πως όλα αυτά τα αγαθά που βλέπουμε γύρω μας παράγονται από ασυνείδητους, απαίδευτους, ρουφιάνους και λουφαδόρους;
Στην πραγματικότητα, οι εργοδότες μας, παλεύουν για να καθιερωθεί, πως οι εργαζόμενοι/νες,
είμαστε ικανοί μόνο για να δουλεύουμε, εκτελώντας εντολές.
Η τεχνική μας, η εμπειρία μας πάνω στη δουλειά, υποβαθμίζονται για να χαρακτηριστούμε «αντικαταστάσιμοι/ες».
Για αυτό το λόγο μας αναλογεί αμοιβή, πολύ κατώτερη από την παραγωγικότητα της οικονομίας για την οποία εργαζόμαστε.
Εννοούν ακόμα πως οι εργαζόμενοι/νες είμαστε ανίκανοι να έχουμε δικά μας σωματεία.
Ακόμα και στο μόνο θεσμό που φτιάξαμε μόνοι μας, για να ακούγεται η δική μας φωνή, το σωματείο,
θα πρέπει να δεχτούμε να κατευθύνεται από μορφωμένους προϊστάμενους,
διευθυντές
ακόμα και εργοδότες (άνδρες και γυναίκες), με γενικά ευαίσθητη – μοντέρνα σκέψη.
Άλλοτε πάλι να καθοδηγείται από ακτιβίστες/ριες που παρά τον προκλητικό τους λόγο,
δρουν για για να αλλάξουν μόνο οι αντιλήψεις και όχι οι συνθήκες και οι θεσμοί.
Σε αυτό το πλαίσιο οι εργοδότες μας (μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης), επιβραβεύουν τα εργατικά σωματεία που υιοθετούν ανισεξιστική δράση .
[Βλέπε περισσότερα στην ενότητα “ΜΙΣΘΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ” άρθρο “ Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατευθύνει τα σωματεία στον αντισεξισμό” .]
κυνήγι μεταπτυχιακών μήπως καταφέρουμε να ξεφύγουμε από την τάξη μας;
ή αύξηση του μισθού για όλους τους εργαζόμενους;
ΟΙ ΕΡΓΑΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ,
ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΣΑΝ ΑΞΙΑ,
ΤΟ ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΥΜΕ (ΕΡΓΟΔΟΤΡΙΑ),
ΝΑ ΕΠΙΒΛΕΨΟΥΜΕ Η ΝΑ ΔΙΕΥΘΥΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΛΛΩΝ (ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ).
ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΕΞΙΣΜΟ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΟΥΝ ΩΣ ΕΜΠΟΔΙΟ, ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΑΣ ΚΑΙ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ.
ΟΙ ΕΡΓΑΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ ΑΠΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΟΠΩΣ Ο ΣΕΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΙΣΟΓΥΝΙΣΜΟΣ.
ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ ΑΠΟ
ΤΗΝ ΚΑΘΗΛΩΣΗ ΜΑΣ, ΣΤΗΝ ΟΙΚΙΑΚΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ
ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΣΜΟ ΤΗΣ ΠΟΡΝΕΙΑΣ.
ΚΑΤΑΡΓΟΥΜΕΝΩΝ ΑΥΤΩΝ, ΘΑ ΕΞΑΛΕΙΦΟΤΑΝ, ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ,
ΚΑΘΕ ΜΕΙΩΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΦΥΛΟ.
ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΡΓΑΤΟΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΒΙΟΤΙΚΟ ΜΑΣ ΕΠΙΠΕΔΟ ΜΕ ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ.
Ο ΜΙΣΘΟΣ ΑΥΤΟΣ, ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ. ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΚΑΤΩΤΑΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΠΡΟΥΠΗΡΕΣΙΑΣ.
ΔΕΝ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ ΜΕ ΙΣΟΤΙΜΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΑΝΔΡΩΝ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΙΣ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.
Η ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΞΕΧΩΡΙΣΤΩΝ, ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΠΡΟΣΟΝΤΩΝ ΣΤΟΝ ΕΡΓΟΔΟΤΗ,
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΩΝ ΜΑΣ.
ΒΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ.
ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ ΤΙΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ.
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ,
ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ, ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΜΑΣ,
ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΩΝ Η ΕΡΓΟΔΟΤΡΙΩΝ ΜΑΣ
ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΑ, ΛΟΓΟ,
ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΔΡΑΣΗ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΙ,
ΤΗ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ,
ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΗ – ΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΜΕ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ
ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΤΑΣΙΑΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΓΥΝΑΙΚΑ
ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΜΑΣ,
ΑΜΕΣΑ, ΣΑΦΗ ΚΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ,
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΟΡΙΣΤΙΑ,
ΤΗΝ ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ
ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ,
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΣΤΟ-ΜΕΣΑΙΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΛΟΓΟ.
1.000ευρω ΜΙΚΤΑ ΚΑΤΩΤΑΤΟΣ ΜΙΣΘΟΣ.
45ευρω ΚΑΤΩΤΑΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ.