ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ.
(εξάμηνη άδεια μετά τη γέννα, με επίδομα από το κράτος αντί για μισθό από τον εργοδότη),
oι εργαζόμενες ξέρουμε καλά, όλες αυτές οι «διευκολύνσεις» του κράτους προς τη γυναίκα που μεγαλώνει παιδιά,
δεν απευθύνονται στην αφοσιωμένη μανά,
αλλά στην εργατοϋπάλληλο μάνα.
Η εργασία της διευθύντριας όπως και η συμμετοχή της εργοδότριας στην παραγωγή, είναι σεβαστά.
Δεν θίγονται από το καθήκον τους, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Δε θίγονται γιατί ο μισθός τους (διευθύντρια) ή τα κέρδη τους (εργοδότρια), είναι αρκετά υψηλά και ικανά να αντικαταστήσουν την οικιακή εργασία, με αγορά υπηρεσιών φροντίδας παιδιών.
Αυτές μάλιστα οι γυναίκες, θέλουν να καθοδηγούν τη γυναικεία διεκδίκηση, και φωνάζουν για «το δικαίωμα στο όνειρο», για «το δικαίωμα των γυναικών να βιώνουν κάθε εμπειρία».
Όνειρο εννοούν, να τους εγγυηθεί το κράτος, ένα τέτοιο εισόδημα που θα τους επιτρέπει να απασχολούν υπηρέτριες για την φροντίδα των παιδιών τους (η εγγύηση αυτή κλονίσθηκε την περίοδο της οικονομικής κρίσης και τις μετάτρεψε σε αγανακτισμένες πολίτισσες).
Βίωμα εννοούν ότι κάθε δραστηριότητα τους, πρέπει να είναι απαλλαγμένη από την έννοια καθήκον. Ο θηλασμός του βρέφους, είναι για αυτές μια εμπειρία που έχουν δικαίωμα να βιώσουν. Μια εμπειρία κάπως ανάλογη με τα ταξίδια τους στο εξωτερικό.
"δικαίωμα στο όνειρο και το βίωμα"
έχουν οι γυναίκες των μεσαίων στρωμάτων και της αστικής τάξης.
οι γυναίκες της δουλειάς
έχουμε ξεκάθαρες, πραγματικές, υλικές ανάγκες.
Οι εργάτριες και υπάλληλοι ξέρουμε ότι η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των γυναικών εξασφαλίζεται με:
αύξηση στον κατώτατο μισθό, τριετίες, επίδομα παιδιών μέσα στο μισθό,
ισχυρές κρατικές δομές που να μας απαλλάσσουν από την οικιακή εργασία,
υποχρέωση με νόμο των μεγάλων επιχειρήσεων, να εξασφαλίζουν για τους εργαζόμενους τους παιδικό σταθμό και εστιατόριο εργαζομένων
και όχι, όταν :
επεκτείνονται οι άδειες για την ανατροφή των παιδιών,
όταν προωθείται η μερική απασχόληση, ως ευκαιρία για τη εργαζομένη , που έχει γεννήσει,
όταν εξασφαλίζεται διατροφή από τον άνδρα, για τη μονογονεϊκή οικογένεια
και πολλά αλλά, που μας ωθούν έξω από την εργασία στην πιο παραγωγική της ηλικία της ζωής μας
ή μας εξευτελίζουν σε μια σχέση επαιτείας με τον άνδρα που διαλέξαμε για τεκνοποίηση.
Η εξασφάλιση των μέσων διαβίωσης, και η φροντίδα, όσων δεν μπορούν να εργαστούν (παιδιών η ηλικιωμένων),
η σίτιση, η καθαριότητα, η ανατροφή, όπως και η μόρφωση,
είναι ευθύνη του κράτους και οικονομική υποχρέωση του εργοδότη στον οποίο εργαζόμαστε,
και όχι ατομική ευθύνη κάθε γυναίκας.
Αυτή η ανάγκη, η πραγματικότητα των γυναικών εργατοϋπαλλήλων
πρέπει πια, να διαμορφωθεί σε αίτημα,
ώστε να μην μένει χώρος στο γυναικείο κίνημα
για να εκφράζονται τα συγχυσμένα και αντιδραστικά όνειρα των διευθυντριών και των εργοδοτριών μας.
ο νόμος για την προστασία της μητρότητας
ήταν νόμος για την προστασία της εργοδοσίας.
Συχνά, στο όνομα της προστασίας της μητρότητας,
μας επιβάλλονται αιτήματα προς διεκδίκηση ή ψηφίζονται νόμοι,
που υπηρετούν την προστασία των εργοδοτών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπουργική απόφαση του 2008, για την ειδική παροχή για την προστασία της μητρότητας,
η οποία χτύπησε σκληρά την γυναικεία εργασία.
Φαίνεται περίεργο, όμως η απόφαση εκείνη βρήκε, την στήριξη των γυναικείων οργανώσεων και δεν συνάντησε καμία αντίσταση από εργατικά σωματεία.
Τα εργατικά σωματεία που σωστά,
είχαν εναντιωθεί στη μερική απασχόληση (καθώς αυτή, άφορα άνδρες και γυναίκες),
δεν έκαναν το ίδιο, με την υπουργική απόφαση του 2008, (αυτή αφορά μόνο γυναίκες).
Οι γυναικείες οργανώσεις,
όχι μόνο δεν εναντιώθηκαν στην απόφαση,
αλλά την καθαγίασαν με την ανάδειξη, τα επόμενα χρόνια, ως κεντρικού αιτήματος του: «μέτρα για την προστασία της μητρότητας».
Το αποτέλεσμα αυτής της σιωπής ή της στήριξης είναι,
στις μέρες μας, Μάρτιος 2021,
η κυβέρνηση να ετοιμάζει νόμο που προωθεί
μαζί με την ακραία αντεργατική κατάργηση της 8ωρης εργασίας και την μετατροπή της σε 10ωρη
και μέτρα για την προστασία της πατρότητας.
Την έξοδο δηλαδή και του άνδρα εργατοϋπαλλήλου από την παραγωγή κατά την περίοδο που γεννάει η γυναικά του.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα του αντισεξιστικού αγώνα
για στις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών,
για την ισότητα ή ισοτιμία των δυο φύλλων,
αντί του ξεκάθαρου αγώνα για την ανάδειξη των αναγκών της γυναίκας εργάτριας και υπάλληλου.
Τι όριζε όμως το 2008 για την εργαζόμενη γυναίκα, η υπουργική απόφαση με την ειδική παροχή για την προστασία της μητρότητας;
Με την απόφαση αύτη, παρέχονταν επιπλέον
ειδική 6μηνη άδεια,
συμπληρωματική της άδειας τοκετού - λοχείας και του 30μηνου μειωμένου ωραρίου,
στις γυναίκες που γεννούν.
Η απόφαση τότε, παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση, ως αναγκαιότητα των γυναικών που έχουν γεννήσει.
Στην πραγματικότητα, ήταν αναγκαιότητα, των εργοδοτών. Εμπνεύστηκε και θεσμοθετήθηκε από αυτούς. Προστατεύει αυτούς, και όχι τις γυναίκες και τα βρέφη.
Με αυτήν την απόφαση:
1. Ο εργοδότης, για έξι μήνες, απαλλάσσεται από την καταβολή μισθού και ασφαλιστικών εισφορών.
Το μισθολογικό κόστος μεταφέρεται στον ΟΑΕΔ.
Ο μισθός της εργατοϋπαλλήλου μετατρέπεται σε κρατικό επίδομα.
2. Ο εργοδότης απαλλάσσεται, από μια εργαζομένη "αντιπαραγωγική" κατά αυτόν, καθώς οι γυναίκες την περίοδο που φροντίζουν το νεογέννητο παιδί, παρότι δουλεύουν πιο εντατικά, για να μπορέσουν να κατοχυρώσουν την εργασία τους, -ελλείψει βρεφικών σταθμών- μπορεί να χρειαστεί να απουσιάσουν ή να καθυστερήσουν στη δουλειά τους.
3. Ο εργοδότης μειώνει τον πραγματικό αμειβόμενο χρόνο, που είναι υποχρεωμένος, από το νόμο να μην απολύσει την εργαζόμενη, από 18 σε 12 μήνες.
4. Οι εργοδότες μεγάλων επιχειρήσεων προστατεύονται, από πιθανές διεκδικήσεις για βρεφικούς σταθμούς, για το σημαντικό διάστημα των έξι πρώτων -καθοριστικών για τη διεκδίκηση- μηνών της ζωής του νεογέννητου.
5. Η γυναίκα ωθείται για έξι μήνες εκτός εργασίας.
Ο μισθός της, αντικαθίσταται με επίδομα, ίσο με τον κατώτατο μισθό, καθώς δεν αναγνωρίζονται τριετίες και επιδόματα (αυτά υπήρχαν στο μισθό το 2008).
Η συμβολή της στο οικογενειακό εισόδημα μειώνεται,
ενώ αυξάνεται η οικονομική της εξάρτηση, από τον άνδρα.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, αυξάνονται τα φαινόμενα βίας μέσα στην λαϊκή οικογένεια.
Αυξάνονται, καθώς αυτά έχουν αίτια, την οικονομική δυσχέρεια, την οικονομική εξάρτηση της γυναίκας
και όχι την βίαιη ανδρική φύση ή την έλλειψη παιδείας στα λαϊκά σπίτια.
6. Η περίοδος της ζωής που η γυναίκα γεννά, όλο και περισσότερο αποσυνδέεται από τον εργασιακό της βίο.
Η γέννα (μαζί και η γυναίκα) αντιμετωπίζεται αποκλειστικά σα μια διαδικασία της φύσης, ξεκομμένη από τις διαδικασίες της κοινωνικής παραγωγής.
Η αναπαραγωγή της νέας γενιάς των εργαζομένων, παύει να είναι καθήκον της γυναίκας προς την κοινωνία.
Ορίζεται ως ατομικό δικαίωμα.
Οι εργαζόμενες γυναίκες θα πρέπει να υιοθετήσουν
τον πολιτισμό τον αστό μεσαίων γυναικών που, όπως είπαμε παραπάνω,
αντιμετωπίζουν τα πάντα ως βίωμα και τίποτα ως χρέος προς την κοινωνία.
Αυτές είναι οι αιτίες που στον λόγο του νομοθέτη,
η κοινωνική οργάνωση που απαιτείται για την αναπαραγωγή της νέας γενιάς,
πήρε το όνομα ενός ανθρώπινου συναισθήματος. Της μητρότητας.
Η ανάγκη των γυναικών για παραμονή στην εργασία με μειωμένο ωράριο και πλήρη μισθό,
αντί της εξόδου από αυτή,
παρουσιάζεται σαν έλλειψη ενδιαφέροντος της εργάτριας και υπαλλήλου μάνας για τα παιδιά της.
Μεταφράζεται, σε μειωμένο αίσθημα μητρότητας.
Αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος,
για να ωθήσουν οι εργοδότες, τη εργαζόμενη να αξιοποιήσει την 6μηνη άδεια, με δική της επιλογή.
να απαγορεύσουμε στον επιχειρηματικό κόσμο, να προωθεί νομούς,
στο όνομα της προστασίας της μητρότητας
Να μην τολμούν, αξιοποιώντας συναισθήματα όπως αυτό της σχέσης μάνας - παιδιού,
να νομοθετούν τη μερική απασχόληση,
την έξοδο της γυναίκας από την παραγωγή.
Η αναπαραγωγή της νέας γενιάς, τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των εργαζομένων γυναικών που συνδέονται με αυτήν την αναπαραγωγή,
προϋποθέτουν τη πλήρη και σταθερή εργασία, και όχι διευκολύνσεις που απορυθμίζουν την εργασία.