Χαρακτηριστικό του γυναίκειου φύλου η μισθωτή εργασία,
και όχι η σεξουαλική παρενόχληση
Το 42% των εργαζομένων στην χώρα μας είναι γυναίκες.
Αντίθετα με την επίσημη ερμηνεία των στατιστικών, που διαρκώς σχετίζει το γυναικείο εργατικό δυναμικό με την ανεργία,
η πραγματικότητα είναι ότι από το σύνολο των 3.621.000 εργαζομένων της χώρας,
οι 1.510.000 είναι γυναίκες.
Περίπου 850.000 γυναίκες εργάζονται ως μισθωτές,
σε θέσεις μη διευθυντικές,
σε επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα.
Και πάλι αντίθετα με την προπαγάνδα των ισχυρών,
(αυτήν που επιβάλλει ως κυριά έγνοια των μισθωτών γυναικών την ανάγκη για ισότιμη πρόσβαση με το ανδρικό φύλο στις διευθυντικές θέσεις)
η πραγματικότητα κάνει αυτονόητο ότι κύριο μέλημα των 850.000 αυτών γυναικών,
θα είναι η κατοχύρωση με νόμο - Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας-,
ενός αξιοπρεπούς μισθού.
Περίπου 650.000 γυναίκες αμείβονται με μισθό που εξαρτάται άμεσα
από το ύψος του κατωτάτου μισθού (σήμερα ισχύει ως κατώτατος το 663ευρω μικτά) .
Οι μηνιαίες αμοιβές τους δηλαδή κυμαίνονται
από μικρότερες του κατώτατου, λόγω μερικής απασχόλησης,
μέχρι 780ευρω μικτά.
Εφόσον λοιπόν, σχεδόν 1 στα 4 άτομα των ενεργών στην παραγωγική διαδικασία
είναι γυναίκες μισθωτές στον ιδιωτικό τομέα,
μη διευθύντριες,
και η μεγάλη πλειοψηφία αυτών,
λαμβάνει μισθό εξαρτημένο από τον κατώτατο,
τότε πράγματι η αύξηση του κατωτάτου μισθού είναι γυναικεία υπόθεση.
Και είναι γυναικεία υπόθεση όχι με την κατεστημένη πολιτική θέση
που θέλει το φύλο μας να παλεύει ενάντια στις διακρίσεις με το ανδρικό φύλο,
να παλεύει με σκοπό οι γυναίκες να καταλάβουν ανώτερες ιεραρχικά - υψηλόμισθες θέσεις στην εργασία
την αντίληψη δηλαδή που μας καταδικάζει σε "αδικημένο" και "ευάλωτο στρώμα" της κοινωνίας,
αλλά με την πολιτική που αναγνωρίζει στις γυναίκες ίσο δικαίωμα λόγου για τα εργασιακά ζητήματα.
Που έχει γνώση ότι, κύρια αυτές αφορά το καθολικό αίτημα για αύξηση του κατωτάτου μισθού
και ότι είναι αυτές που μπορούν να πρωτοστατήσουν για να ικανοποιηθεί το αίτημα,
για το σύνολο των εργαζομένων, των ανδρών και των γυναικών.
Η μισθολογική κατάσταση των εργαζομένων είναι γνωστή στους εργοδότες.
Τα αποτελέσματα που θα είχε η γυναίκεια οργανωμένη συνδικαλιστική δράση, στην αύξηση του κατωτάτου μισθού,
ήταν ο μεγαλύτερος φόβος τους.
2021 - Η ΜΑΥΡΗ ΧΡΟΝΙΑ: εισβάλλει στον τόπο μας το αμερικάνικο κατασκεύασμα "#ΜΕ ΤΟΟ".
Στόχος του: ο αποχαρακτηρισμός της γυναίκας από εργαζόμενη
η ταπεινωτική μετατροπή της σε σεξουαλικά διαμαρτυρόμενο αντικείμενο.
Το 2021, παρακολουθούμε και στην χώρα μας, την προσβλητική επίθεση των #ME TOO κινημάτων απέναντι στο γυναικείο φύλο.
- Ο εγκλωβισμός της γυναίκας στα ζητήματα του ιδιωτικού βίου, των διαπροσωπικών σχέσεων, των ατομικών δικαιωμάτων
- ο προσδιορισμός της υπόστασης της αποκλειστικά και μόνο σε σχέση με την συμπεριφορά μιας μικρής μερίδας περιθωριακών ανδρών (βιαστές – δολοφόνοι)
- η σεξουαλικοποίηση των διεκδικήσεων της (μόνα ζητήματα που παρουσιάζονται ως γυναικεία είναι η σεξουαλική παρενόχληση και ο βιασμός)
- η προπαγάνδιση της ατομικής καταγγελίας - ως γυναικείας πρακτικής αντί της συλλογικής διεκδίκησης
- ο αποκλεισμός της γυναίκας από τα ζητήματα που αφορούν
την ΟΡΓΑΝΩΣΗ, την ΑΜΟΙΒΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
και ο εγκλωβισμός στο "ΣΩΜΑ ΜΟΥ"
και πολλά αλλά ταπεινωτικά και οπισθοδρομικά για το γυναικείο φύλο
είναι έργο των #ME TOO κινημάτων.
Η εισβολή των ΜΕ ΤΟΟ κινημάτων στον τόπο μας, συνοδεύτηκε με μια περίοδο αντιδημοκρατική για το γυναικείο λόγο.
- 1. Η ενθουσιώδης αποδοχή τους από το σύνολο του πολιτικού κόσμου,
- ο οποίος σύσσωμος χαιρέτησε τις καταγγελίες των αθλητριών και ηθοποιών,
2. Η αποθέωση τους από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης,
που έκανε σαφές ότι στη χωρά μας δεν θα επιτρεπόταν καμία αμφισβήτηση τους.
είχε ως αποτέλεσμα το σύνολο των γυναικών να χαρακτηριστεί, εκείνη την περίοδο,
ως αγανακτισμένο παρενοχλούμενο θύμα,
Η δύναμη, η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός που απολαμβάνει η γυναίκα της δουλειάς κρύφθηκαν
για να προβληθεί η βρωμιά του κόσμου του πρωταθλητισμού και του θεάματος
3. Ο εργοδοτικός κόσμος στήριξε καλυμμένα την ΜΕ ΤΟΟ εισβολή.
Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του, με τον αποπροσανατολισμό του γυναίκειου εργατικού δυναμικού σε ζητήματα του ιδιωτικού βίου, δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί.
Η μόνη αντίσταση στην μονοκρατορία των #ME TOO, αναπτύχθηκε μέσα στους εργασιακούς χώρους.
«Γέμισαν στις ειδήσεις με τους ανώμαλους και τα σκάνδαλα τους, γιατί οι πολιτικοί, κάτι μας ετοιμάζουν»,
λέγαν οι γυναίκες της δουλειάς.
Και πράγματι οι εργοδότες, με τη στήριξη όλου του πολιτικού συστήματος,
ετοίμαζαν
την κατάργηση του 8 ωρου.
Την αντικατάστασή του με 10ωρο.
Την θεσμοθέτηση 2 ωρών απλήρωτων υπερωριών αντί της προσαυξημένης σε αμοιβή υπερωριακής εργασίας.
Φεβρουάριος του 2021: επιβάλλεται το Αμερικανό – σεξο – #ME TOO στην Ελλάδα.
Ιούνιος του 2021: καταργείται το 8 ωρο.
Νομοθετείται η 10ωρη εργασία.
και παρά την ξεκάθαρη αδιαφορία του γυναικείου εργατουπαλληλικού δυναμικού στις προτροπές του ΜΕ ΤΟΟ
αυτό συνεχίζει να προβάλλεται και να χρηματοδοτείται
γιατί τους επόμενους μήνες θα ακολουθήσει, νέα επίθεση από τους εργοδότες.
Η νέα επίθεση έχει σχέση με την αύξηση του κατώτατου μισθού που περίμεναν οι εργαζόμενοι να γίνει από το 2020
τον Ιούλιο του 2021: δίνεται η ασήμαντη αύξηση στον κατώτατο μισθό, των 0,30ευρω μικτά την ημέρα.
Οι αντιδράσεις των φορέων και των πολιτικών κομμάτων για την μηδαμινή αύξηση,
περιορίζονται σε αρνητικά σχόλια,
ή άλλοτε σε αστεία spot στο διαδίκτυο που σαρκάζονταν το ποσό των 0,30ευρω.
Μοιάζει η ανάγκη των εργαζομένων για αξιοπρεπή διαβίωση να υποτιμάται
ή να γίνεται ανατρεπτικό καλαμπούρι.
Τον ίδιο καιρό κανένα πολιτικό κόμμα, καμία οργανωμένη δύναμη
δεν αγνόησε ή δεν τόλμησε να κάνει ανατρεπτικά αστεία
με την συντηρητική στροφή στα ατομικά δικαιώματα που προπαγάνδιζε το #ME TOO.
Οι καταγγελίες των αθλητριών και των ηθοποιών αντιμετωπίστηκαν με σεβασμό.
Ο πολιτικός κόσμος, από την δεξιά, το κέντρο, την αριστερά, την αναρχία,
οργίστηκε για την σεξουαλική καταπίεση που δέχθηκαν άτομα πριν από 5-10-20 χρόνια,
όμως θεώρησε αναγκαία ή αυτονόητη για το καπιταλιστικό σύστημα
την εκμετάλλευση στην παραγωγή , που δέχεται το σύνολο των εργαζομένων σήμερα.
Η ζωτική ανάγκη των γυναικών (και των ανδρών) της δουλείας
για αύξηση στον κατώτατο μισθό, θεωρήθηκε απλά,
η ανόητη ελπίδα των εργαζομένων που συνάντησε την κοροιδία της κυβέρνησης.
(...συνεχιζεται...)