Σχετικά με εμάς

σχετικα με εμασ

Πότε και γιατί φτιάχτηκε το ΓΥΝΑΙΚΑ – ΕΡΓΑΣΙΑ.

Η κίνηση ΓΥΝΑΙΚΑ - ΕΡΓΑΣΙΑ ξεκίνησε το Γενάρη του 2021, ως αναγκαία απάντηση στην επίθεση που δέχονταν παγκόσμια η γυναίκα της εργασίας από τον λεγόμενο "αντισεξισμό", επίθεση που έμοιαζε ότι σύντομα θα έφτανε και στην χώρα μας

Πράγματι ο αντισεξισμός είτε με μορφή κινήματος, είτε ως ο επίσημος λόγος των κομμάτων και των οργανώσεων όλου του πολιτικού φάσματος (από την δεξιά ως την κομμουνιστή αριστερά και την αναρχία) ανέπτυξε εντατικά την ακραία συντηρητική δράση του και στην Ελλάδα την περίοδο 2020 – 2022. Με την ισχύ κυρίαρχης πολιτικής (βλ. οδηγίες Ε.Ε προς τα κράτη μέλη) και την αποκλειστική προβολή των δικών του θέσεων από τα ΜΜΕ, ο αντισεξισμός έμοιαζε εκείνη την περίοδο να ισοπεδώνει κάθε προοδευτική θεώρηση για το γυναικείο ζήτημα ενώ η παρέμβαση του αναπτύχθηκε σε όλα τα επίπεδα:

1. στην μισθωτή εργασία και την οικιακή παραγωγή ο αντισεξισμός επιδίωξε:

-Nα υποβαθμίσει την αξία της συμμετοχής των γυναικών στην εργασία και την οικιακή παραγωγή, σε όσα μεγάλης κοινωνικής - οικονομικής σημασίας ζητήματα σχετίζονται με αυτά (κατώτατος μισθός, μερική απασχόληση, μορφές αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, αναπαραγωγή). Γυναικείο ζήτημα θεωρήθηκε από τον αντισεξισμό κυρίως ότι αφορά την βίαιη, ατομική σχέση μίας μεμονωμένης γυναίκας με έναν άνδρα «σεξιστή» (σύντροφο, πατέρα, εργοδότη). Το μισό του πληθυσμού παρακινήθηκε να αποτραβηχθεί από θέματα που αφορούν τις συνθήκες, την οργάνωση της εργασίας, και να αποτελέσει ενότητα μονάδων που αλληλοβοηθούνται απέναντι στον "άνδρα - εχθρό". Χαρακτηριστική συνθηματολογία: «ποτέ καμία μόνη» (από την αριστερά) ή «σπάσε την σιωπή» (από την δεξιά).

-Να εξασθενίσει την ισχυρή, ενοποιητική (για το σύνολο του κόσμου της δουλειάς) και εξαιρετικά αποτελεσματική διεκδικητική δύναμη των εργαζομένων γυναικών -δύναμη που προκύπτει ακριβώς από την δυσμενέστερη κοινωνική τους θέση, που τις κάνει να εμπιστεύονται άμεσες, χειροπιαστές, πρακτικές πολιτικές λύσεις -, να την εκφυλίσει σε διαμαρτυρία «ενάντια στις έμφυλες διακρίσεις», σε έναν αγώνα ίσης ή ισότιμης συμμετοχής των εργαζομένων δύο φύλων στην δυσμένεια, αλλά και να αποτρέψει το συνδικαλιστικό κίνημα από ουσιαστικές διεκδικήσεις.

Οι παρατάξεις στα εργατικά σωματεία δέχτηκαν άκριτα τις εξαγγελίες του αντισεξισμού και αυτές ταυτίζονταν με τις βασικές κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην πολιτική της για την επίτευξη της ισότητας μεταξύ των δύο φύλων.

Χαρακτηριστικά,

-πρόβαλαν ως ανάγκη την μείωση του μισθολογικού χάσματος μεταξύ ανδρών και γυναικών (όμοια με το πλαίσιο δράσης της Ε.Ε.) επαναφέροντας υποκριτικά ως νέο αίτημα, το από χρόνια κεκτημένο, «ίσος μισθός για ίση εργασία» ενώ δεν ενοχλούνταν καθόλου για την (από το 2012 ως σήμερα) απουσία διεκδίκησης α΄πο το εργατικό κίνημα συγκεκριμένου ποσού για κατώτατο μισθό (και μάλιστα παρά το γεγονός ότι ο κατώτατος αποτελεί κύρια «γυναικείο» μισθό).

-ανέδειξαν το ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας (προπαγανδίζοντας στις εργαζόμενες την δράση του αμερικάνικου μηχανισμού #me Too) την πιο κρίσιμη περίοδο για να αναπτυχθεί αγώνας ενάντια στην κατάργηση των πληρωμένων υπερωριών (μετέπειτα νόμος Χατζηδάκη). Να τονισθεί εδώ ότι οι υπερωρίες είναι ο μοναδικός νόμιμος τρόπος που είχε απομείνει, μετά τα μνημόνια, για να αυξήσει ο εργαζόμενος τον μισθό του.

-διεκδίκησαν μέσα από εργατικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας ισότιμο και περαιτέρω εγκλεισμό ανδρών και γυναικών στο νοικοκυριό (π.χ. η άδεια μητρότητας μετατράπηκε σε αίτημα για πολύμηνη άδεια γονέα, και στη συνέχεια ψηφίστηκε από την κυβέρνηση αντίστοιχος νόμος) ενώ υποβάθμισαν παράλληλα το παλαιότερο αίτημα για κρατικές δομές φύλαξης βρεφών και νηπίων. Διεκδίκησαν δηλαδή περισσότερες άδειες γονέων, περισσότερη, «χωρίς έμφυλα στερεότυπα» οικιακή εργασία ώστε να καλυφθεί η έλλειψη κρατικών υποδομών (όμοια και αυτό με το πλαίσιο δράσης της Ε.Ε.).

Γενικότερα οι συνδικαλιστικές παρατάξεις

είτε μάχονταν ενάντια στην «πατριαρχία» και τις «έμφυλες διακρίσεις» (παρατάξεις ελεγχόμενες από ΑΝΤΑΡΣΙΑ, ΣΥΡΙΖΑ, και διασπάσεων αυτών) είτε μάχονταν ενάντια στις «διακρίσεις μεταξύ των δύο φύλων» και για την «ισοτιμία ανδρών – γυναικών» - και με αναφορές σε «πατριαρχία» - (ελεγχόμενες από ΚΚΕ), υιοθέτησαν τα προτάγματα του αντισεξισμού.

Έβαλαν σε αντιδιαστολή τις «ανάγκες των γυναικών» με το κοινό συμφέρον.

Οι γυναίκες για τον αντισεξισμό αποτελούν ευάλωτη κοινωνική ομάδα (όμοια πάλι με την θεώρηση της Ε.Ε. ) ή ιδιαιτερότητα (ο αντισεξισμός ζητά στην εργασία να λαμβάνεται υπόψη η "ιδιαίτερη" γυναικεία φύση, ενώ δεν βλέπουν καμία "ιδιαιτερότητα " στην ανδρική φύση, λες και οι γυναίκες συμμετέχουν επικουρικά, σαν ξένο σώμα στην παραγωγική διαδικασία) .

Έβαλαν την εργαζόμενη σε σύγκριση - αντιπαράθεση με τον άνδρα εργαζόμενο, αξιοποιώντας τους συγκριτικούς πίνακες των επίσημων στατιστικών (πολλές και εδώ της Ε.Ε.) που αντιπαραβάλλουν πάντα τα δύο φύλα για να καταγράψουν τον άνδρα ως προνομιούχο.

Παρουσίασαν το γυναικείο φύλο ως να ήταν μία εγωιστική κοινωνική ομάδα που ενδιαφέρεται για την δική του κοινωνική ανέλιξη, και κατάφεραν τελικά την αποδυνάμωση και την συντηρητικοποίηση του εργατικού (και του γυναικείου) λόγου στα ζητήματα που αφορούν την κοινωνική οργάνωση και την παραγωγή.

2. στον παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης ο αντισεξισμός επιδίωξε:

-να αξιοποίησει το γυναικείο ζήτημα για την παγκόσμια επιβολή της Δύσης, για την αθώωση του ιμπεριαλισμού. Χώρες που καταληστεύονται από την Δύση και εξαιτίας αυτού αναγκάζονται να έχουν σκληρές συνθήκες εργασίας για τους εργαζομένους τους - συνακόλουθα και για τις γυναίκες τους που υφίσταται παντού διπλή εκμετάλλευση (μισθωτή και οικιακή εργασία)-, παρουσιάζονται από τον αντισεξισμό ως χώρες απολίτιστες, ο δε ο γυναικείος πληθυσμός τους ότι χρήζει απελευθέρωσης από τις δυνάμεις της Δύσης, ότι λαχταρά να δεχτεί την αλληλεγγύη των γυναικών της Δύσης. Δεν είναι μακριά άλλωστε η εποχή που οι ΗΠΑ εισέβαλλαν σε χώρες για «να καταργήσουν την μπούρκα».

Ασχολίαστο βέβαια μένει από τον αντισεξισμό ότι σε αρκετές από τις καταδικαστέες για αυτόν χώρες της Ασίας ή της Αφρικής η πορνεία είναι απαγορευμένη ενώ στην πολιτισμένη Δύση ο γενετήσιος εξευτελισμός των γυναικών κατοχυρώνεται με τον νόμο.

Ενδεικτικό της δράσης του αντισεξισμού για την περαιτέρω υποδούλωση των εξαρτημένων χωρών είναι ότι προπαγανδίζει στη χώρα μας το «αυτοδιάθεση του σώματος». Σκοπός του βέβαια δεν είναι να υπερασπιστεί το δικαίωμα στην έκτρωση (η οποία στη χώρα μας είναι νόμιμη) αλλά να παρουσιάσει ως «δικαίωμα», ως ελεύθερη επιλογή την εκπόρνευση των γυναικών. Να προετοιμάσει έτσι το έδαφος σε μια χώρα που κατέληξε τουριστική όπως η Ελλάδα, να γίνει ανεκτή η πορνεία, να μετατραπεί έτσι κατά το δυνατόν ομαλότερα ο τόπος μας σε διασκεδαστήριο της Δύσης.

Επιπλέον με την συνεχή προβολή από τα ΜΜΕ των πράξεων βίας κατά των γυναικών (ή και της νεανικής βίας) επιδιώκει να πολλαπλασιαστούν αυτά τα φαινόμενα , με βαθύτερο στόχο να παρουσιάσει η χώρα ως υπανάπτυκτη.

3. στην ανθρώπινη αναπαραγωγή και για την γενετήσια ελευθερία ο αντισεξισμός επιδίωξε:

- Να σεξουαλικοποιήσει την γυναικεία υπόσταση και διεκδίκηση παρουσιάζοντας την γυναίκα ως αντικείμενο – θύμα εγκληματικών σεξουαλικών (κυρίως) πράξεων. Το γυναικείο φύλο διασύρθηκε. Επίμονα επί δύο χρόνια η γυναίκα ήταν πρώτη είδηση σε δελτία ειδήσεων ως θύμα βιασμού ή σεξουαλικής παρενόχλησης. Η λέξη «γυναίκα» ταυτίστηκε με το σεξ, η γυναικεία μορφή με τον εξευτελισμό. Ειδικά στους εργασιακούς χώρους ο αντισεξισμός επιχείρησε να αποδώσει γυναικεία υπόσταση και δικαίωμα λόγου μόνο σε όποια εργαζόμενη δήλωνε ότι έχει δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση.

- Να βγάλει από το περιθώριο - τις απεχθείς για το λαό - κακοποιητικές πράξεις σε βάρος των γυναικών, προβάλλοντάς τες ως «πιθανή» ανδρική συμπεριφορά, εντάσσοντάς τες στο «σύνηθες». Να αποσυνδέσει το βιασμό από την διαστροφή (για τον αντισεξισμό «οι βιαστές είναι άνδρες καθημερινοί»), αλλά και κυρίως να τον αποσυνδέσει από την πορνεία, (την οποία στηρίζει και επικροτεί στην νόμιμη μορφή της βλ. όρος «σεξεργάρτιες»). Κατάφερε έτσι μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να εκτοξεύσει την εγκληματικότητα κατά των γυναικών.

-Να αποδομήσει το γυναικείο φύλο, να καταστείλει τα κοινωνικά, αναπαραγωγικά και κυρίως τα γενετήσια χαρακτηριστικά του συντονίζοντας τις δράσεις των γυναικών με αυτές των ερωτικών μειονοτήτων. Την περίοδο 2020-2022 ακόμα και σε εργατικά σωματεία (δυστυχώς πρωτοστάτησαν όσα ελέγχονταν από την αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΣΙΑ)) ακούστηκαν δεκάδες ομιλίες σε γενικές συνελεύσεις ή γράφτηκαν ανακοινώσεις -που ενώ αφορούσαν την γυναίκα εργαζόμενη (π.χ. την 8 Μάρτη) - ανέλυαν διεξοδικά το «δικαίωμα στον ελεύθερο σεξουαλικό προσανατολισμό». Σε άλλες περιπτώσεις (δυστυχώς πάλι από οργανώσεις της αριστεράς) οι εργαζόμενες καλούνταν να συμμετέχουν σε κοινές κινητοποιήσεις με την ΛΟΑΚΤΙ + κοινότητα. Με περίσσιο αυταρχισμό η γενετήσια ταυτότητα των γυναικών αμφισβητήθηκε. Αναρωτιόταν κανείς πότε οι γυναίκες αναγνώρισαν κοινότητα συμφερόντων και ανάγκη συμπόρευσης με την ΛΟΑΚΤΙ + κοινότητα? Γιατί οι γυναίκες εργαζόμενες – η τεράστια πλειοψηφία των οποίων έχουν ξεκάθαρο γενετήσιο προσανατολισμό - θα έπρεπε να ανεχθούν τέτοια ταπείνωση της γενετήσιας αξιοπρέπειας τους και μάλιστα μέσα στα ίδια τα εργατικά σωματεία τους?

- Να καταστείλει την γυναικεία γενετήσια επιθυμία. Ο αντισεξισμός συντέλεσε στον γενετήσιο ευνουχισμό των γυναικών πιο αποτελεσματικά και από την κλειτοριδεκτομή. Πέρα από την προσπάθεια ταύτισης της γυναίκας με ομοφυλόφιλο άτομο που αναφέρθηκε προηγουμένως, ο αντισεξισμός επιχείρησε να αποδώσει απεχθή χαρακτηριστικά στο αντικείμενο της γυναικείας επιθυμίας – τον άνδρα – καθώς ανέδειξε τον κακοποιητή, τον βιαστή, τον δολοφόνο.

«Ο βιαστής είσαι εσύ» καταδείκνυε ο αποκρουστικός χορός αντισεξιστριών στο Σύνταγμα που η βλακεία τους δεν τους επιτρέπει να αναρωτηθούν τι είναι πιο επικίνδυνο για το σύστημα - που νομίζουν ότι αντιπαλεύουν-, να καταγγέλλουν ή να επιθυμούν το ανδρικό φύλο?

Καλλιέργησε δηλαδή εντατικά, ύπουλα και «αγωνιστικά» τον γενετησίο ακρωτηριασμό των γυναικών.

Διέδωσε ότι μοντέρνα, δυναμική, «ανυπότακτη» είναι η γυναίκα που εκδηλώνει αποστροφή για τον άνδρα. «No means, no» λέει ο αντισεξισμός, δηλαδή μια γυναίκα οφείλει να λέει «όχι» στον άνδρα, έχει δικαίωμα στην άρνηση και όχι στην επιθυμία. Θύμα, ενοχλούμενο αντικείμενο πόθου χωρίς ίχνος δικής του γενετήσιας ορμής, κάτι μεταξύ ομοφιλόφιλου άνδρα και ευνούχου θηλυκού, αυτή είναι η γυναίκα για τον αντισεξισμό ο οποίος, να τονιστεί ότι, ουδέποτέ ενοχλήθηκε ή ασχολήθηκε με την πανάρχαια καταπίεση της γυναικείας γενετήσιας ορμής. Αντίθετα αποδεχόμενος ως επάγγελμα την πορνεία αθώωσε την βιαιότερη, την πιό εξευτελιστική και νόμιμη μορφή του γυναικείου γενετήσιου ευνουχισμού (ο αντισεξισμός μάχεται μόνο την εξαναγκαστική πορνεία – trafficking- όχι την νόμιμη, όμοια πάλι με τις δράσεις της Ε.Ε.).

Και βέβαια η αιτία αυτής της πανάρχαιας καταπίεσης της γυναικείας γενετήσιας ορμής, δεν βρίσκεται στις «σεξιστικές νοοτροπίες» και στα «έμφυλα στερεότυπα» αλλά στην υλική βάση των κοινωνιών. Η γενετήσια καταπίεση της γυναίκας έχει άμεση σχέση με τον έλεγχο της ανθρώπινης αναπαραγωγής - των γεννήσεων, με την κατανομή του πληθυσμού στα κυρίαρχα και τα επικυριαρχούμενα κράτη, με την απόφαση των κυρίαρχων κρατών για αύξηση ή μείωση του εργατικού δυναμικού σε ένα τόπο, με παλαιότερους κανόνες των κοινωνιών για την μεταβίβαση της ατομικής ιδιοκτησίας, ενώ η ακραία μορφή ελέγχου ενός πληθυσμού - όταν επιδιώκεται η εξαφάνιση του από τον κατακτητή του οπότε και δεν αρκεί η τιθάσευση της γυναικείας γενετήσιας ορμής - είναι η γενοκτονία. Το πως γίνεται όμως αυτό είναι κάτι που θα εξηγηθεί αναλυτικά μέσα από τα κείμενα της ιστοσελίδας.

Η παρέμβαση του ΓΥΝΑΙΚΑ – ΕΡΓΑΣΙΑ.

Σε αυτήν την περίοδο, της μεθοδικής επίθεσης του αντισεξισμού στο γυναικείο φύλο, σχηματίστηκε το “Γυναίκα – Εργασία” (Γενάρης 2021), για να δηλώσει αρχικά τουλάχιστον ότι οι εργαζόμενες θα μιλάνε για μισθό και όχι για σεξουαλική παρενόχληση. Με μικρές δυνάμεις και περιορισμένη παρέμβαση, το “Γυναίκα – Εργασία”, επέλεξε να προβάλλει αιτήματα που αφορούσαν την εργασιακή συνθήκη των γυναικών, που ήταν κοινά (ανδρών και γυναικών) και που επιπλέον ήταν σαφή, συγκεκριμένα, διεκδικήσιμα, δυνατό να κατακτηθούν. Τέτοια ήταν το αίτημα για συγκεκριμένο ποσό κατώτατου μισθού, οι τριετίες, το επίδομα παιδιού μέσα στο μισθό, οι υπερωρίες αλλά και το 8ωρο

«1.000 ευρώ κατώτατος – Υπερωρίες» όταν κυβέρνηση και συνδικάτα δεν μιλούσαν για μισθό.

Σημαντικό είναι να αναφερθεί ότι όλη την περίοδο από το 2012 και ως το 2022 η διεκδίκηση για συγκεκριμένο κατώτατο μισθό και αμειβόμενες υπερωρίες δεν αποτέλεσε ποτέ το κεντρικό στόχο πάλης για την ΓΣΕΕ ενώ απουσιάζει ως και σήμερα (2025) από το πλαίσιο διεκδίκησης του ΠΑΜΕ. Ειδικά η υπεράσπιση των υπερωριών αντικαταστάθηκε από το ΠΑΜΕ την κρίσιμη περίοδο για την κατάκτησή τους (Ιουνιος2021) με το αναρχικών καταβολών σύνθημα «Λιγότερη δουλεία ζητάει η εργατιά» και το οραματικό αίτημα για «7ωρο».

Τους μήνες που προηγήθηκαν από του Ιούνη του 2021, και ενώ η κυβέρνηση δεν είχε καταφέρει να κατεβάσει προς ψήφιση στην Βουλή το σχέδιο νόμου για την κατάργηση των πληρωμένων υπερωριών, ο μηχανισμός των ΗΠΑ, #me Too, έψαχνε εντατικά στον τόπο μας τη φυσιογνωμία εκείνη που θα δικαιολογούσε την παρέμβαση του στην ελληνική κοινωνία με όρους κινήματος. Πράγματι η φυσιογνωμία αυτή βρέθηκε στο πρόσωπο της Σοφίας Μπεκατώρου το Φεβρουάριο του 21. Μια γυναίκα επιφανής, αθλήτρια, με στάση ζωής ξένη προς την γυναίκα της δουλειάς, λανσαρίστηκε από το #me Too ως πρότυπο «αγωνίστριας». Τα #me Too ακολούθησαν την πεπατημένη (μοντέλα στην Αμερική, αθλήτριες στην Ελλάδα) γιατί ήταν ζωτικής σημασίας για τις ΗΠΑ (και την Ε.Ε.) τους μήνες που θα ακολουθούσαν οι γυναίκες της χώρας μας να ασχοληθούν με την σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας και όχι με την διεκδίκηση των υπερωριών τους. Ήταν επίσης πολύ κρίσιμο ο μισός πληθυσμός των μισθωτών να στραφεί με καταγγελίες ενάντια στον άλλο μισό πληθυσμό.

Να θυμηθούμε ότι δράση όμοια με αυτήν που είδαμε στον τόπο μας ανέπτυξε το #me Too και στις ΗΠΑ όταν εισέβαλε στον πολύχρονο αγώνα των εργαζομένων στις αλυσίδες εστίασης για αύξηση του ωρομισθίου υπενθυμίζοντας δυναμικά στις γυναίκες ότι εκτός από το μεροκάματο πρέπει να μιλάνε και για την σεξουαλική παρενόχληση που δέχονται από τους άνδρες συναδέλφους τους. Η παρέμβαση του βέβαια ήταν διαλυτική για εκείνον τον αγώνα..

Το πρώτο αυτοκόλλητο του ΓΥΝΑΙΚΑ -ΕΡΓΑΣΙΑ (Ιανουάριος 2021), πρόβλεψε - πριν ακόμα συμβεί - την ταπεινωτική για την εργαζόμενη γυναίκα, διετή επιβολή του αμερικάνικου μηχανισμού #Me Too, στον τόπο μας .

Η κατάπτιστη αφίσα της ΓΣΕΕ την μαύρη επέτειο της 8 Μαρτίου του 2021 (αμέσως μετά την ταπεινωτική για την εργαζόμενη επιβολή του αμερικάνικου μηχανισμού #Me Too) . Αναρτήθηκε και σε γιγαντοπανό έξω από το κτίριό της ΓΣΕΕ. Η εργαζόμενη γυναίκα διαπομπεύεται από την Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος! Με τη χυδαία απεικόνιση της διαστροφικής χειρονομίας, η ΓΣΕΕ πέτυχε να εξευτελίσει δημόσια τις μισθωτές του ιδιωτικού τομέα, να αποκρύψει την προσφορά τους στην παραγωγική διαδικασία, να απαξιώσει συμμετοχή της στην εργασία.

Παρ όλα αυτά, εκτός από τα δεξιά, και τα κόμματα της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜΕΡΑ 25, ΑΝΤΑΡΣΙΑ) καλωσόρισαν και επαύξησαν την νέα αντίληψη που έφερε στον τόπο η Ελληνίδα εκπρόσωπος του #me Too. Ενός ακόμα δηλαδή αμερικανοεπιβαλλόμενου "αντί - κινήματος" , αυτού του αντισεξισμού, .

Να θυμηθούμε επίσης ότι με την ίδια ευκολία τον Ιούνιο του 2020, όταν το 46,4% του συνόλου των μισθωτών στον ιδιωτικό τομέα (992.443 άτομα) βρίσκονταν σε αναστολή εργασίας και ζούσε με κρατικό επίδομα, η αριστερά δεν μίλησε για μισθό. Αντίθετα διοργάνωσε «εργατική» κινητοποίηση που όμως εξελίχθηκε - με σχέδιο των αυτοαποκαλούμενων «ταξικών δυνάμεων» (με βασικότερο εδώ το ΠΑΜΕ) - σε αντιαυταρχική πορεία και κατάληξε στην αμερικάνικη πρεσβεία με κεντρικό σύνθημα “I cant breath”. Η πορεία δηλαδή των εργαζομένων κατέληξε να φωνάζει έξω από την αμερικανική πρεσβεία το σύνθημα που οι ίδιες οι ΗΠΑ είχαν επιλέξει προς κινηματική κατανάλωση στις υποτελείς τους χώρες και είχαν διαδώσει εντατικά μέσω του μηχανισμού του διαδικτύου. Όμως ο αποπροσανατολιστικός ρόλος των «αντι» κινημάτων είναι τεράστιος και η ανάλυση του δεν χωράει εδώ.

Για να επανέλθουμε, ότι αφορά το διασυρμό των γυναικών από το #me Too, έτσι έγινε η αρχή. Στη συνέχεια ακολούθησαν δύο χρόνια δράσεων που είχαν σκοπό τον υποβιβασμό των γυναικών σε «μάχιμο» σεξουαλικό αντικείμενο των εργασιακών χώρων. Η όποια διαφορετική φωνή απαγορεύτηκε. Η συμπόρευση της αριστεράς με το αμερικανό-επιβαλλόμενο #me Too, ήταν το καθοριστικότερο για να αποτραπεί οποιαδήποτε αμφισβήτησή του.

Η πρώτη αφίσα του ΓΥΝΑΙΚΑ -ΕΡΓΑΣΙΑ (Φεβρουάριος 2021), αναρτήθηκε σε λαϊκές γειτονιές, την περίοδο που η κυβέρνηση επιχειρούσε να καταθέσει το σχέδιο νόμου για την κατάργηση του 8ωρου και των αμειβόμενων υπερωριών . Την ίδια περίοδο ιστορικά συνδικάτα που τότε και σήμερα ελέγχονται από τις "ταξικές δυνάμεις" (ΠΑΜΕ) είχαν συρθεί σε αντιαυταρχικές διαμαρτυρίες για το "χτύπημα από την αστυνομία θαμώνα στην πλατεία της Ν. Σμύρνης" και είχαν ξεχάσει ακόμα και την λέξη "υπερωρία" .

Εκείνη την σκληρή, αντιδημοκρατική περίοδο το “Γυναίκα – Εργασία”, αντιτάχθηκε στο κυρίαρχο ρεύμα. Πριν την ψήφιση του Ν.Χατζηδάκη τύπωσε αφίσες – πανό για την υπεράσπιση της πληρωμένης υπερωρίας και του 8ωρου, (αιτήματα που ακριβώς απηχούσαν την λαική - εργατική ανάγκη) και όχι για “λιγότερη δουλειά” (που εκφράζει το μικρό, καλά αμειβόμενο κομμάτι της μισθωτής εργασίας και έμμεσα παρουσιάζει τους εργαζόμενους αδιάφορους για την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας) ή με ασαφή συνθήματα «για τις ανάγκες μας», «τα κέρδη τους/οι ζωές μας» κ.τ.λ.

Ενημέρωσε τις γυναίκες με προκηρύξεις σε λαϊκές γειτονιές για την προσπάθεια του αντισεξισμού, να σεξουαλικοποιήσει την γυναικεία υπόσταση και διεκδίκηση, να εξαντλήσει τις δυνάμεις της σε αγώνα ενάντια τις διακρίσεις με τον άνδρα, να κατοχυρώσει στις συνειδήσεις την πορνεία ως επάγγελμα.

Η κίνηση “Γυναίκα – Εργασία” υποχώρησε στα τέλη του 2022 μπροστά στην σφοδρότητα των παγκόσμιων εξελίξεων που ξεκίνησαν από τις αρχές του έτος.

Πανό του ΓΥΝΑΙΚΑ -ΕΡΓΑΣΙΑ, αναρτήθηκε τον Αύγουστο του 2022 . Την περίοδο που τα ισχυρά κράτη-μέλη της Ε.Ε. έταζαν στους εργαζόμενους της χαλαρή ζωή με "4 ήμερη εργασία" (γιατί μπορούσαν να το κάνουν , αλλού παράγονται τα προιόντα που της θρέφουν) ενώ το εργατικό κίνημα στον τόπο μας αποπροσανατόλιζε με ανάλογες οραματικές διεκδικήσεις για "7ωρο", χωρίς να αναφέρεται καθόλου σε αύξηση μισθού. Διεκδικούσε δηλαδή διαβίωση με 2 κακοπληρωμένες δουλειές. Κανένας από τους δύο βέβαια δεν μιλούσε για "λιγότερη δουλειά" κατά την συνταξιοδότηση, ενώ τα όρια ηλικίας για τη σύνταξη ακόμα αυξάνονται.

Σκληρή απόδειξη των παραπάνω το αναρχικό, κεντρικό πανό του ΠΑΜΕ την Πρωτομαγιά του 2021, όταν ήταν έτοιμο προς ψήφιση το σχέδιο νόμου για την κατάργηση των αμειβόμενων υπερωριών. Ούτε λέξη για αυξήσεις. Ούτε λέξη για πληρωμή των υπερωριών. Ουσιαστικά αυτό που διεκδικούνταν ήταν: απελευθέρωση κενού χρόνου για δεύτερη κακοπληρωμένη δουλειά για τους εργατουπάλληλους και ελεύθερος χρόνος για χόμπυ για αυτούς που αμείβονται σαν ευρωπαίοι.

Η δεύτερη, η πιο επιτυχημένη αφίσα, του ΓΥΝΑΙΚΑ -ΕΡΓΑΣΙΑ, (Νοέμβριος 2021) αναρτήθηκε σε λαικές γειτονιές της Αθήνας. Το "ΟΧΙ ΣΤΑ #MeToo" έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τις γυναίκες της δουλειάς και μάλιστα σε μία εποχή δικτατορίας των #MeToo.
Εκείνη τη περίοδο έγινε φανερό ότι ο διασυρμός των εργαζομένων γυναικών από τα #MeToo δεν θα έβρισκε έδαφος στον τόπο μας.

Πανό του ΓΥΝΑΙΚΑ -ΕΡΓΑΣΙΑ, αναρτήθηκε τον Μάρτη 2022. Αντιπαρατίθεται εδώ η πραγματικότητα των γυναικών της δουλειάς με τον επιβαλλόμενο από τις ΗΠΑ κινηματισμό.

Με μικρά γράμματα διαβάζουμε:

Εργασία: Η γυναίκα είναι παραγωγός αγαθών , συμμετέχει στα δημοκρατικά σωματεία.

ΗΠΑ (MeToo): Η γυναίκα είναι "μάχιμο" σεξουαλικό αντικείμενο εκφράζεται μέσω facebook.

Εργασία: Θα μιλάμε για μισθό.

ΗΠΑ (MeToo): Ατομικά θα σεξο - διαμαρτυρόσαστε.

Εργασία: Κύρια εμείς αμειβόμαστε με τον κατώτατο μισθό. Εμείς θα τον αυξήσουμε για άνδρες και γυναίκες

ΗΠΑ (MeToo): Παλέψτε για ίση πρόσβαση με τους άνδρες στις διευθυντικές θέσεις και την επιχειρηματική δράση.

Εργασία: ΔΙΠΛΑ με τον άνδρα, ΙΣΑ με τον άνδρα, δεν θα μας υποδείξουν τον εχθρό, δεν θα μας ευνουχίσουν.

ΗΠΑ (MeToo): Εχθρός η πατριαρχία.

Άνδρας = ΟΡΜΕΣ.

Γυναίκα= ΕΝΟΧΟΥΜΕΝΗ και ΕΥΝΟΥΧΑ.

Το ΓΥΝΑΙΚΑ – ΕΡΓΑΣΙΑ ξεκινάει την δεύτερη πορεία του.

Από το 2023 και μετά το #me Too σταδιακά υποχωρεί (χωρίς βέβαια να έχει εξαλειφθεί) στην χώρα μας . Γίνεται φανερό ότι ο αντισεξισμός δεν έπιασε τόπο εδώ.

Πολλοί παράγοντες συνέβαλαν σε αυτό, με σημαντικότερο από όλους το ότι οι γυναίκες - της εργασίας - αρνήθηκαν να αποδεχθούν ως βασικό δικό τους ζήτημα τις εγκληματικές πράξεις του περιθωρίου (φόνους, βιασμούς, ξυλοδαρμούς) και ασχολούμενες με αυτές να εξορίσουν το φύλο τους την κοινωνία και την παραγωγή. Επιπλέον έχοντας πλήρη γνώση της τεράστιας κοινωνικής προσφοράς τους και αντίληψη ότι αποτελούν το μισό του πληθυσμού, αρνήθηκαν να κατατάξουν το φύλο τους στις ευάλωτες, αδύναμες, στις υπό προστασία κοινωνικές ομάδες.

Βασιζόμενο σε αυτήν την πολύ αισιόδοξη, μη ηχηρή αλλά μαζική απόρριψη των προταγματών του αντισεξισμού από τις γυναίκες της δουλειάς στην χώρα μας, το επόμενο διάστημα το “Γυναίκα – Εργασία” θα επικεντρώσει στα ακόλουθα:

- Με βάση την πραγματικότητα ότι οι γυναίκες συμμετέχουν δυσανάλογα στην χαμηλά αμειβόμενη, εκτελεστική εργασία θα αναδείξει την δυνατότητα τους να διεκδικούν αποτελεσματικά αύξηση του κατώτατου μισθού για όλους (άνδρες και γυναίκες), (με συγκεκριμένο ποσό και όχι με το αόριστο «αυξήσεις στους μισθούς»).

Θα αντιταχθεί σε αιτήματα που συμπυκνώνονται στο «ενάντια τις διακρίσεις» που καθηλώνει τον κατώτατο μισθό καθώς παροτρύνει τις χαμηλόμισθες να αγωνιστούν για το ατομικό δικαίωμα μικρής μερίδας γυναικών να ανελιχθούν σε υψηλόβαθμες θέσεις εργασιακής ιεραρχίας ισότιμα με του άνδρες.

- Με βάση την πραγματικότητα ότι οι γυναίκες συμμετέχουν δυσανάλογα στην μερική απασχόληση θα αναδείξει την δυνατότητα τους να διεκδικούν αποτελεσματικά την αύξηση του ωρομισθίου της μερικής απασχόλησης (ως εργασίας εντατικής παραγωγής) και προκειμένου αυτή να γίνει «ακριβή» για να πριμοδοτηθεί η πλήρης εργασία.

Θα αντιταχθεί στη λογική που εκφράζουν συνθήματα οργισμένης διαμαρτυρίας και απομακρύνουν από την ορθολογική διεκδίκηση, και την κατάκτηση. Συνθήματα δηλαδή όπως το «οι ζωές μας δεν θα γίνουν λάστιχο», που υπεκφεύγουν από το αίτημα, διατυπώνονται για να δώσουν χαρακτήρα αγανάκτησης και δεν διεκδικούν τίποτα.

- Επειδή ακριβώς η οικιακή εργασία εκτελείται σχεδόν αποκλειστικά από τις γυναίκες (στις οικογένειες των μισθωτών), επειδή αυτό έχει βάση την οικονομία και όχι την νοοτροπία, και επειδή δεν θα αλλάξει μέχρι η οικιακή εργασία να περάσει στην κοινωνική παραγωγή, το “Γυναίκα – Εργασία” θα επαναφέρει παλιότερα αιτήματα που στοχεύουν στην σταδιακή κοινωνικοποίηση της οικιακής παραγωγής. Τέτοια είναι: «Κρατικοί βρεφικοί σταθμοί για τα παιδιά όλων των εργαζομένων», «Λειτουργία κρατικών εστιατορίων στις συνοικίες».

Θα αντιταχθεί στο αίτημα για επιπλέον «γονική άδεια με κρατικό επίδομα» που ουσιαστικά οπισθοδρομεί στο λανθασμένο «μισθός από το κράτος για οικιακή εργασία». Η ερμηνεία της αποκλειστικής εκτέλεσης της οικιακής εργασίας από τις γυναίκες ως «έμφυλου στερεότυπου» προτρέπει στο ισομοίρασμα της, μεταξύ των δύο φύλων, και απομακρύνει από την διεκδίκηση κρατικών δομών για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Θα αντιταχθεί επίσης στην απουσία αναφοράς από τον αντισεξισμό για τις τεράστιες περιβαντολογικές επιπτώσεις της κατά νοικοκυριό παραγωγής σε σχέση με εκείνη της μαζικής / οργανωμένης από το κράτος.

- Επειδή ο ακραίος εξευτελισμός της εκπόρνευσης επιβάλλεται στο γυναικείο φύλο, και επειδή εμφανίζονται νέες μορφές γενετήσιας καταπίεσης των γυναικών με εξίσου δουλικά χαρακτηριστικά όπως η παρένθετη μητρότητα, το “Γυναίκα – Εργασία” θα ερμηνεύσει τις αιτίες που αυτοί οι αποτρόπαιοι θεσμοί διατηρούνται και επεκτείνονται τις μέρες μας και θα προπαγανδίσει ως μόνη λύση την κατάργησή τους.

Θα αντιταχθεί σε πολιτικές που διαχωρίζουν την πορνεία σε παράνομη/καταδικαστέα και νόμιμη/αποδεκτή. Τέτοιο είναι πρόσφατο κίνημα που κατάγγειλε επιλεκτικά το «trafficking και τους παιδοβιαστές» αφήνοντας στο απυρόβλητο όλες τις νόμιμες μορφές πορνείας. Το “Γυναίκα – Εργασία” θα αντιταχθεί επίσης σε πολιτικές που εξισώνουν την πράξη αγοράς ανθρώπου με την αγορά οποιασδήποτε υπηρεσίας (απόψεις για «σεξεργάτριες») και υποβαθμίζουν την γυναίκα της δουλειάς για να αναδείξουν στις ελάχιστες που αρνούνται το φύλο τους για να επιτύχουν την κοινωνική ανέλιξή τους (βλ. δηλώσεις συμπόνιας για «φοιτήτριες με sugar dadies»)

Με τη γνώση ότι η γυναίκες είναι το μισό του πληθυσμού και όχι «ιδιαιτερότητα»

ότι αντιλαμβάνονται κοινό συμφέρον με το άλλο μισό του πληθυσμού και όχι με τις μειονότητες

ότι η εργασία είναι η φύση του όλου του ανθρώπινου είδους, και όχι η διαδικασία που οι γυναίκες ενταχθήκαν «πρόσφατα» ως ξένο και προβληματικό στοιχείο

το “Γυναίκα – Εργασία” θα συνεχίσει την πορεία του απαντώντας στον διασυρμό του γυναικείου φύλου και την εκτροπή της διεκδίκησης των εργαζομένων γυναικών από την κυρίαρχη πολιτική και την κινηματική εκδοχή της.